Het Research Journal Astronomy and Astrophysics heeft een neutronenster met een zeer sterk magnetisch veld gevonden die de theorieën over de stellaire evolutie en de geboorte van zwarte gaten op hun grondvesten doen daveren.
De 'magnetar' ligt in een cluster van sterren op 16.000 lichtjaar, dat bekend staat als Westerlund 1 in het sterrenbeeld Ara, het Altaar. Westerlund 1 werd in 1961 door een Zweedse astronoom ontdekt en is een populair observatie punt in de stellaire fysica.
Het is een van de grootste cluster van supersterren in de Melkweg, bestaande uit honderden van enorme sterren, sommige met een straling van bijna een miljoen zonnen en sommige tweeduizend keer de diameter van onze zon.
De cluster is ook, volgens de normen van het heelal, erg jong. De sterren zijn 3,5 tot 5 miljoen jaar geleden ontstaan.
Binnen Westerlund 1 vond men de overblijfselen van een zeldzame magnetar, dit is een bepaalde soort neutronenster gevormd uit de explosie van een supernova, en kan een magnetisch veld hebben dat een miljoen miljard keer sterker is dan dat van de aarde.
De Westerlund ster, die uiteindelijk deze magnetar werd, zou ten minste 40 maal de massa van de Zon hebben gehad, volgens de studie.
De veronderstelling is dat gewone sterren van tussen de 10 en 25 zonsmassa's zouden neutronensterren vormen. En de sterren boven de 25 zonsmassa's zouden zwarte gaten vormen.
In dit geval moet de magnetar moeder geworden zijn van een zwart gat omdat het zo groot was. Maar een ander alternatief is dat de ster massa verloor waardoor het een neutronenster geworden. Dit zou kunnen liggen aan een binair systeem: de ster die de magnetar werd, werd geboren met een stellaire metgezel.
Als de sterren evolueren, beginnen ze te onderling communiceren. Hierbij zou de begeleidende ster, als een demonische tweeling, massa beginnen aantrekken zijn van de andere ster. Uiteindelijk ontplofte de ster, daarna overgaand in een supernova. De binaire verbinding werd verbroken door de drukgolf en de beide sterren waren uiteen geblazen doorheen de cluster, waardoor er enkel nog gloeiende resten van de magnetar te vinden zijn.
"Als dit het geval is, wordt gesuggereerd dat binaire systemen een belangrijke rol kunnen spelen in de stellaire evolutie", zegt Simon Clark, die onderzoeksteam leidt.
Een binair stelsel kan beschouwd worden als het grootste kosmische dieet voor zware sterren. Hierdoor verschuift er meer dan 95 procent van het oorspronkelijk gewicht.
Posts
